Wykonanie dylatacji

Płyta podłogowa rozszerza się pod wpływem ciepła rur grzejnych. Aby zapobiec pękaniu, zarysowaniom i deformacjom płyty grzewczej, trzeba wzdłuż ścian ułożyć taśmę brzegową oraz stosować dylatacje.

Między płytą podłogową a konstrukcją budynku musi pozostać szczelina, tzw. dylatacja, o szerokości co najmniej 0,5 cm. Dzięki niej podłoga będzie mogła odkształcać się pod wpływem temperatury, bez niebezpieczeństwa uszkodzenia (popękania, deformacji czy zarysowania) jastrychu. Dylatacje wykonuje się wzdłuż wszystkich ścian, filarów oraz otworów drzwiowych.

Dodatkowe dylatacje należy wykonać w dużych pomieszczeniach, o powierzchni powyżej 30 m2. Również jeśli długość płyty podłogowej jest większa niż 7-8 m, trzeba ją podzielić przez wykonanie dylatacji. Dotyczy to szczególnie pomieszczeń w kształcie litery U lub L, gdzie na załamaniach mogą powstawać naprężenia. Stosunek długości do szerokości pola dylatacyjnego nie powinien przekraczać 2, a wielkość poszczególnych pól nie może być większa niż 5,5×5,5 m.

Ułożenie rur powinno być tak skoordynowane z dylatacjami, aby ilość przejść przez dylatacje była najmniejsza. Jeśli jednak będzie to konieczne, np. w progach drzwi, przewody muszą być ułożone w tulejach z tworzywa. Zapobiegnie to uszkodzeniu rur wodnego ogrzewania podłogowego przez przesuwające się płyty podkładu. Długość tulei powinna wynosić 40-50 cm. Podobne zabezpieczenie należy stosować przy wyjściu rur z posadzki do rozdzielaczy.

Do wykonania dylatacji w warstwie jastrychu często używa się taśmy brzegowej. Pas dylatacji musi być usztywniony kątownikami. Stosuje się też listwy drewniane, które usuwa się po związaniu jastrychu, lub gotowe rozwiązanie oferowane przez producenta.

Dylatacja musi przebiegać przez wszystkie warstwy podłogi: od izolacji termicznej do warstwy wykończeniowej włącznie. Brak dylatacji lub taśmy brzegowej nie pozwoli przemieszczać się płycie grzewczej i może doprowadzić do jej zniszczenia.