Rury do ogrzewania podłogowego

Rury muszą mieć odpowiednie parametry wytrzymałościowe, być odporne na korozję i szczelne, aby tlen nie przenikał przez ich ścianki. Do ogrzewania podłogowego stosuje się rury wielowarstwowe z tworzyw z wkładką aluminiową oraz rury z tworzyw sztucznych z barierą antydyfuzyjną: polietylenu, polietylenu sieciowanego, polibutylenu, rzadziej polipropylenu. Rury mocuje się do podłoża spinkami lub klipsami.

Budowa rury wielowarstwowej

Sposoby układania rur ogrzewania podłogowego:

• W formie wężownicy meandrowej (rys. 1), w tym przypadku początek wężownicy o najwyższej temperaturze umieszcza się przy ścianie o największych stratach ciepła.
• W formie wężownicy pętlowej (ślimakowej, spiralnej) (rys. 2), dzięki której uzyskujemy bardziej regularny rozkład temperatury podłogi.

W miejscach o dużych stratach cieplnych, przy dużych otworach okiennych i drzwiowych, można zastosować strefę brzegową szerokości 1 m wzdłuż ścian zewnętrznych, w której układamy rury z mniejszym rozstawem. W strefie brzegowej dopuszczalna jest wyższa temperatura podłogi. Wężownica w strefie brzegowej najczęściej stanowi niezależny obieg grzejny (rys. 3). Dopuszcza się w pomieszczeniach o małej powierzchni, aby wężownica strefy brzegowej była połączona z petlą zasadniczą (rys. 4).

W łazience nie układa się rur pod wanną i brodzikiem. Przed ułożeniem przewodów w kuchni warto zaplanować rozmieszczenie szafek kuchennych, by ominąć te miejsca.